Dum multaj jaroj Johano, estinta Agla Skolto multe helpis la skoltojn en sia trupo kiel subtrupgvidanto. Kiam forlasis la trupgvidanto li miris kiel la trupo daŭrus, se neniu estrus ĝin. La knaboj komencis perdi intereson kaj kunvenoj ne bonis. Unu tagon Johano parolis kun la distrikta komisiulo pri ĝi kaj baldaŭ partoprenis kurson por trupestroj kaj multe legis libron por trupestroj, kelkajn partojn pli ol unufojo.
Post tio Johano telefonis la patrolestrojn por kunveni ekster la trupkunveno diskuti la malbonan aferon. Ĉar la antaŭa trupgvidanto estris ĉiujn kunvenojn, tendarojn kaj programon lia subita translokiĝo malfortigis la trupon en diversaj manieroj. Kion fari? Post kelka diskuto, la patrolestroj petis Johanon esti ilia estro. Johano rifuzis sed gvidis ilin elekti ĉefpatrolestron estri la Trupon. Poste Johano konsilis kun ili pri kiel funkciigi la Trupon kaj kiel administri la kunvenojn kaj la tendaron ĉirkaŭ pionirarta programo. La uzo de la nodoj kaj de ĉirkaŭvolvoj konstrui kamploĝan meblaron estis la lertecoj de la monato. Komprenante ilian scion, li pluinstruis al ili pri pionirarto petante ke antaŭ ol la sekvonta trupkunveno ĉiu patrolo lernu nodojn. La patrolestroj konsentis kaj faris komencajn planojn por iliaj patrolaj kunvenoj.
La vespero de trupkunveno venis, kaj pli da knaboj asembleis ol je iu ajn alia tempo en la memoro de Johano. Post la kunveno John kunvenis denove kun la patrolestroj, kiuj entuziasme dankis pro lia helpo. La knaboj multe ĝuis la programerojn kaj la ludojn kaj pli multe ol ĉio ajn alia, ili, la patrolestroj, administris la tutan kunvenon, ne iu plenaĝulo! Kiel semajnoj pasis, spirito inter la patroloj kompeti rapide kreskis, teama laboro okazis kaj la trupo pliigis en nombroj.
Dumtempe Johano havis neniun komitaton, sed iu ajn alia, koncerna patro kiu alvokis la parencojn prizorgi la transportadon, gajni pli da financoj por nova ekipaĵo, helpi pretigon de skolto-parenca nokto kaj pluaj detaloj necese en la vivo de trupsubteno. Jam formis efektive trupkomitato.
Malfeliĉe unu problemo daŭris. Ne multaj skoltoj gajnis insignon kaj neniom da diskuto je la trupa aŭ je la patrolestraj kunvenoj povus instigi la knabojn. Kion fari? Al Johano tio estis vera enigmo.
Unu tagon ĉe vendejo Johano renkontis la plej junan skolton kaj havis longan diskuton kun li. Eĉ tiu knabo ne povis respondi tion ĝis Johano petis lin renkonti denove je sabata mateno apud la trupkunvenejo. Jen estas malgranda arbaro tie kaj ili ambaŭ trapromenis, studante ĉiun arbon , la ŝelon kaj la birdojn supren. La eta skolto nomita Georgo lernis multe tiun matenon kaj ili decidis kunveni denove samloke, samtempe sed kun la manlibro. Dum la semajnoj poste, Johano kaj Georgo iĝis bonaj amikoj spite de la aĝdiferenco kaj baldaŭ Georgo iĝis duagrada skolto je la surprizo de ĉiuj aliaj trupanoj. Rezonis la patrolestroj kaj aliaj knaboj, se Georgo povas pasi, ili nelonge permesos la herbaron kreski sub iliaj piedoj. Baldaŭ la trupo prenis sur sin defio gajni insignojn kaj al la surprizo de la parencoj nova komenciĝo okazis kiam la skolto preskaŭ premis lian parencon aktive subteni ĉian parton de la programo.
Johano nelonge estas la trupgvidanto ĉar li trovis dediĉitan patron prizorgi la postenon sed lia amiko Georgo restas vivlonga amiko.
No hay comentarios.:
Publicar un comentario